Drama (2)

Nu dat mijn nieuwe Sony Vaio volledig in orde staat met alle programma's geinstalleerd durfde ik het aan om een recovery te doen van mijn 'oude' Acer Ferrari. Dat bleek een vrij moeiteloze operatie te zijn. Op een uurtje had ik een volledig werkend systeem. Nog een uur verder en service pack 3 en Office stonden er op en de conversie naar NTFS. Tegenwoordig worden al die notebooks uitgerust met een verborgen partitie waar alle installatiefiles staan. Niet alleen Windows XP maar ook alle drivers en notebooktoepassingen. Nu zit ik met twee werkende notebooks. Dus wie op zoek is naar een goed werkende super-portable in okkasie moet mij maar een mailtje sturen. De specificaties:


- AMD Turion™ 64 X2 Dual-Core processor
- 12.1”TFT LED WXGA CrystalBrite 1280x800
- 2GB DDR II RAM 160 GB HDD S-ATA (5400rpm)
- externe DVD +/- schrijver en lezer
- 56K modem, Gigabit & Wireless LAN 802.11agn
- Bluetooth + VoIP Bluetooth telefoon (voor Skype)
- slechts 1,95 kg!
- oorspronkelijke prijs 1.800 EUR (inc)
- nog in garantie

Leuk om eens te kunnen spammen op je eigen blog.

Budhas

Budhas. Veel budhas gezien in Kamakura. Op de foto valt het niet zo op maar deze waren maar enkele cm's hoog.

Yakitori

Nog een foto van Tokyo, een klein straatje aan de achterkant van het Shinjuku station. Dit is een typisch straatje met eettenten waar het vol zit op vrijdagavond. We zijn daar yakitori gaan eten (sate). Buiten die tijgergarnalen was dat niet zo bijzonder lekker maar de sfeer is er geweldig. Voortdurend komen er mensen langs. Ze praten tegen elkaar. Iedereen is wat in de wind. Er wordt behoorlijk wat bier en sake achterover geslagen in dat soort 'restaurants'. Die van ons was twee vierkante meter met een bovenverdieping waar ik niet echt durfde te kijken want de trap was maar 15 cm breed. Drie mensen achter de toog om te bedienen. Je kon nauwelijks iets zien van de rook van de BBQ. Toch wel leuk.

Shogi (3)

Gisteren een off-day op de shogi club. Twee maal verloren. De eerste was een sterke vierde dan die dwars door mijn favoriete opening heen ging, daar was niet veel aan te doen. De tweede was een derde dan waarvan ik wel had kunnen winnen. Ik ben wat te wild te keer gegaan. Mijn kansen op een vierde-dan promotie zijn daarmee even opgeborgen. Boven zie je mijn score formulier. Rode stempels zijn winstpartijen, zwart betekent verlies. Achter de namen van mijn tegenstanders staat de graad. Twee of drie horizontale streepjes zijn 2de en 3de dans. Het vierkantje, of wat er op gelijkt is een vierde dan. Als ik de 30 partijen volkreeg met slechts 4 verliespartijen dan was ik 4de dan. Nu moet ik terug beginnen tellen van de 8ste partij. Dus op de volgende 13 partijen mag ik maar 1 keer verliezen, zucht. (Merk op dat ik van de zeven partijen tegen 4de-dans slechts 1 keer verloren heb! Dit zijn even games, geen handicap!)

Rangaku

Rangaku is een Japans woord dat staat voor de studie van het Nederlands. Naarmate mijn onderzoek hier zich wat verplaatst van begin zeventiende eeuw naar de negentiende eeuw wordt dit thema meer en meer belangrijk voor mij. Vanaf de Tokugawa regering werd Japan afgesloten van de buitenwereld. Deze situatie heeft zich bestendigd tot eind de negentiende eeuw. Er werden enkele uitzonderingen toegelaten voor de hoogst noodzakelijke handel met China en het Westen. De Hollanders werden toegelaten op een klein eiland voor de haven van Nagasaki op het eiland Kyushu. Hun aantal en bewegingsvrijheid was beperkt maar toch waren er wat contacten met Japanners. Kontakten met de Hollanders was belangrijk voor wie geinteresseerd was in Westerse wetenschap en boeken. Het waren vooral Nederlandse artsen die kontakt konden leggen met Japanners, maar de uitwisseling geldt in mindere mate ook voor wiskunde (vooral landmeten) en biologie (botanica). Pas vanaf 1820 was er een versoepeling van de situatie en werden buitenlandse boeken toegelaten. In 1856 werd zelfs een instituut opegericht met de naam Bansho shirabe-sho (Instituut voor het onderzoek van barbaarse boeken). Dit waren vooral Nederlandstalige boeken over chirurgie, scheikunde, wiskunde, etc. Die buitenlandse boeken begonnen een invloed uit te oefenen op de intellectuele elite in Japan. Sommige Nederlandse boeken werden vertaald. Het eerste was Ontleedkundige Tafelen van Johann Adam Kulmus, een vertaling die vier jaar in beslag nam. Het boek verscheen in 1774 met de titel Kaitai shinsho. In die periode zou ook het eerste Nederlandse wiskundeboek in Japan zijn geimporteerd. Geleerden die zich bezig hielden met de studie van Nederlandse boeken noemden men ragakusha. Er waren verschillende scholen die zich daarmee bezig hielden. De kennis van het Nederlands was daarbij een vereiste. Ik heb zo een schooltje bezocht in Osaka, de Tekijuku. Het is de basis van wat later de universiteit van Osaka zou worden. Het oorspronkelijk gebouw is nu een museum. Op de foto zie je een manuscript van 1838 dat eigenlijk een woordenboek is van het Nederlands naar het Japans. Rond 1850 was er in Tokyo een school van wiskundigen die zich de Matematische noemde. Het eerste boek dat expliciet verwijst naar Nederlandse wiskundige termen is de Yōsan Yōhō (洋算用法, De methode van Westerse rekenkunde) van Yanagawa Shunzō, 1857. Ik ben dat nu aan het bestuderen en ik tracht de oorspronkelijke bron ervan te achterhalen. Het is een vreemde ervaring zo een boek te lezen. Je vind er de Japanse transcriptie in Katakana van Nederlandse woorden zoals ‘optellen’, ‘aftrekken’ en de tafels van vermenigvuldiging. Het is ook het eerste boek in het Japans waarin de westerse symbolen van de onbekenden voorkomen (x, y, z).

Jezuiten

In een temple in Kamakura (tegen Tokyo) zagen we dit vreemd doosje. Het is een traditioneel houten lacquerware doosje met een design van druiventrossen ingelegd met parel en goud. Blijkbaar iets typisch van eind de zestiende eeuw. Wat ons natuurlijk opvalt is het IHS embleem gebruikt door de Jesuiten. Het is gevonden in de Tokei-ji temple die gekend is als een plaats waar vrouwen vluchten van hun huwelijksplicht. Als ze er drie jaar verbleven als non dan kregen ze een scheidingscertificaat waarmee ze opnieuw konden trouwen. Op de 150 jaar dat de tempel in gebruik was tijdens de Edo periode zijn er zo 2000 vrouwen gepasseerd. Het doosje is er pas in 1936 ontdekt bij een opgraving. Dat zoiets verborgen werd gehouden is geen verrassing. De Portugese Jezuiten hadden vanaf hun eerste komst in 1549 succes in Japan, mede dank zij hun kennis van wapens, fortificatie en ballistiek. Maar toen ze te veel Japanners bekeerden begonnen ze een politiek probleem te vormen. In het begin van de Edo periode (1603) werden ze nog getolereerd maar in 1614 zijn er een twintigtal gekruisigd en vanaf toen wat Catholicisme verboden. Het bezit van een doosje met een jezuiten embleem zou een ernstig probleem vormen. Blijkbaar werd het doosje gebruikt voor hosties in te bewaren. Waar het vandaan komt en hoe het in Kamakura terecht kwam weet niemand.

Automaat (3)

Ik heb er al eerder over geschreven maar hier zie je de foto: een restaurant met een betaalautomnaat. Je kiest het gerecht dat je bevalt van de foto's (in mijn geval nr 37) en je drukt de nummer op de automaat. Hij geeft je een ticket en wisselgeld. Je geeft het af aan de toog en je krijgt een plateau met eten. Ik had er sashimi van rauwe tonijn op een bed van rijst met daarbij nog eens een grote kom noedelsoep. Ik heb er niet de helft van opgekregen. Prijs 750 Yen of dus 4,75 EUR. Water en thee gratis!

Parken

Een rijstveld in Japan. Niets speciaals dus, ware het niet dat dit rijstveld in het centrum van Tokyo ligt! Als je de prijs van de grond verrekend in de productie van deze rijst dan moet dit toch wel het duurste gewas ter wereld zijn. Dit rijstveld maakt deel uit van het Koishikawa-Korakuen park, een van de mooiste en oudste in Tokyo. Het is gebouwd in Chinese stijl voor de eerste Tokugawa shogun, begin 17de eeuw.


Alleen de reflecties van de wolkenkrabbers in het water verraden de nabijheid van de stad. Het park zelf is een oase van rust. We hebben er zelfs een slang gezien!

Surealistisch

Ik hou nogal van reflecties als ik foto's neem en soms laat ik me verleiden om mezelf op de foto te plaatsen. Zo hebben we een mooie foto in Delhi getrokken door de achteruitkijkspiegel van onze rikshaw chauffeur en een in Thailand op de boot door een gebroken spiegel. Maar deze is zo verrassend surealistisch dat ik even moest nadenken hoe hij weer genomen is. Enig idee wat hier aan de hand is? (hij is onbewerkt en ik heb de foto zelf genomen).

Meiko

Meiko zijn geishas in opleiding. De geishas waren bijna verdwenen in Japan maar nu zijn er terug een honderdtal in opleiding, vooral in Kyoto. Je ziet ze niet zo gemakkelijk in het openbaar leven. Vandaar dat ik met enige fierheid deze foto kan tonen. We zagen er drie in een tempel in Kyoto, volledig gekleed en opgemaakt volgens de regels van de kunst (en er zijn nogal wat regels voor deze kunst). Ik heb hen beleefd gevraagd om even te stoppen voor een foto en kon er een viertal nemen. Deze is genomen uit de hand op maximale zoom met mijn klein cameraatje. De rode poort op de achtergrond geeft nog wat meer contrast met de witte gelaatskleur. De foto is redelijk scherp zoals je kan zien van de crop (100%).

Sumo

Japan heeft al eerder haar heerschappij in traditionele disciplines aangevallen gezien, en afgelopen weekend is er weer een belangrijke doorbraak gerealiseerd. Voor het eerst is een Europeaan winnaar gewonnen van de Keizerlijke beker in sumo! Nu, voor de volledigheid, het is niet de eerste keer dat een niet-Japanner deze belangrijke titel wint. De bekenste niet-Japanner in de sumowereld is wellicht Akebono, oorspronkelijk van Hawaii, maar die is al een aantal jaren niet meer actief. De laatste jaren doen ook de mongolen het zeer goed op wedstrijden, maar een Europeaan is uitzonderlijk. De verdienstelijke winnaar is de Bulgaar Kaolyan Mahlyanov, hier gekend onder de naam Kotooshu. Het zat er aan te komen. We zagen hem in actie op TV. Tussen vijf en zes toonden ze elke dag een samenvatting van de wedstrijden. Hij moest goed presteren want als hij niet de helft van de punten haalde verloor hij zijn titel van ozeki. Maar hij bleef maar winnen. Vrijdag stond hij al 12-0 en nog een winstpartij verzekerde hem te titel. We zijn speciaal vroeger naar de hotelkamer gegaan in Tokyo om de match te zien. Maar wat een teleurstelling dat hij verloor. Geen van zijn tegenstanders kon hem echter benaderen in punten en gisteren won hij het toernooi met 13-1 (zie de laatste match op Youtube).
Voor zo ver ik weet is er nu nog slechts een sport waar de heerschappij van Japanners ongenaakbaar is en dat is shogi. Ik weet dus wat er mij te doen staat.

Drama

Ik heb hier een notebook bij en dat is mijn enige computer. Ik draag hem elke dag op mijn rug naar de unief en terug want op mijn bureau heb ik er geen. Maar mijn computer is meer dan mijn werk. Het is ook mijn boekenkast, mijn muziekinstallatie (MP3), mijn DVD-speler, mijn TV (het VRT journaal op internet) en mijn telefoon (skype). Het is dus een drama als er iets mee gebeurt. En het drama is een tiental dagen toegeslagen: een fatale fout in Windows XP. De fout is gekend en er bestaat bij Microsoft een fix voor. Maar die blijkt volgens een aantal forums maar voor de helft van de gevallen te werken. Bij mij dus niet. Er bestaat ook nog een noodprocedure om de fout te omzeilen en ook die blijkt niet te werken bij mij. Als ik de foutmelding bevestig dan wordt het systeem instabiel. Als ik ze ongeroerd laat kan ik nog een aantal dingen doen maar dikwijls loopt het systeem toch vast. Er zit dus niets anders op dan een volledige recovery te doen maar dat is een nachtmerrie. Ik heb vooreerst een externe hard disk gekocht om al mijn teksten, foto's, boeken, ingescande artikels, illustraties, reproducties en mijn mail te backupen. Maar toch blijft het griezelig om een recovery uit te voeren zonder werkend systeem als backup.


In Tokyo heb ik de knoop doorgehakt en een nieuwe notebook gekocht. Een Sony Vaio TZ37, een splinternieuw exportmodel dat in België nog niet bestaat: 1200 g met batterij, 2GB geheugen, 120 GB schijf en ingebouwde DVD. Hij zou 11u meegaan op batterij. Een prachtig ding dus. De prijs valt al bij al nog mee voor zoiets: omgerekend iets minder dan 1.600 EUR. Gelijkaardige Belgische modellen zitten rond de 2.500 EUR (inc). Nu alle software opnieuw installeren. Gelukkig heb ik hier een snelle internetverbinding.

Boerenkost (2)

We zijn eindelijk nog eens shabu shabu gaan eten. In Osaka, want in Kobe weet ik er niet onmiddelijk één te vinden. Shabu shabu is een gerecht dat op tafel wordt bereid boven een gasbrander zoals sukuyaki of nabe. Het vlees is hier echter rundsvlees van uitstekende kwaliteit. Het wordt even in water gelegd en dan met een sesamsausje naar binnen gespeeld. De formule is gewoonlijk 'all you can eat'. We hebben met ons tweeën vier schotels vlees leeggemaakt. Na de maaltijd wordt er van de lekkere bouillon een noedelsoepje gemaakt. Dat deed eens deugd na dagen van een vleesarm menu.

Ruimte (6)

De huizen zijn hier klein, de meeste zonder tuin. Toch is het roerend te zien dat veel mensen kunnen goochelen met de hun beschikbare ruimte; ze slagen erin de mooiste minituintjes te maken die ik ooit zag. Hun voortuintjes (meestal hebben ze niets anders) zijn beplant met in vorm gesnoeide bomen, en zijn bezaaid met bloemen. Die voortuintjes zijn dikwijls niet groter dan een paar vierkante meter. Bloembakken staan tot op de straat, en zijn begroeid met de mooiste composities. Hier worden die niet vastgelegd met kettingen en worden ’s nachts gewoon buiten gelaten. Ze zijn hier nog vol vertrouwen in hun medemens. (Lilian)

Matsuri

In Japan noemen ze het matsuri, een straatfestival, maar het is iets van alle culturen. Je kan het niet echt vergelijken met Genste Feesten want die zijn uniek in de wereld, maar toch met een Vlaamse kermis. Je vind er worstenkramen (in Japan!), visjes in plastiek zakjes, majorettes, fanfares, en zelfs voale janetten. We zijn er toevallig in terecht gekomen gisteren zondag, hier in Kobe. Een kleurrijke afwisseling met tempels en shrines.

Kledij

Wij kleden mannekepis aan, maar blijkbaar is het in Japan een gewoonte om hun boedhabeelden ook aan te kleden. De keuze van kledij heeft soms een wat grappig effect. Hier dragen de boedha's allemaal een slabbetje. Waarom weet ik niet goed.

Bambimanie

Nara is de oude hoofdstad van Japan, voor Kyoto en Tokyo. Het is een fantastische stad om Japanse tempels te exploreren. Sommige tempels en shrines zijn prachtig gelegen tegen de heuvel midden in een bos. Maar Nara is een toeristische plaats bij uitstek en vele Japanners komen hier voor een dagje uit met de kinderen. Die zijn meer geinteresseerd in de tamme herten die rondlopen door de stad. Je kan overal koekjes kopen om de herten te voederen en die kennen dat zo goed dat ze al staan aan te schuiven aan de stalletjes.


Alle speelgoed staat in het teken van de herten. Na een dag zat ik met een bambi-indigestie.

Automaat (2)

Ik vertelde al eerder over de voorliefde van Japanners voor automaten. Het is een kwestie om het gebruik ervan vroeg aan te leren. Hier zie je een groep schoolkinderen die op treinreis vertrekken. Ze moeten elk hun eigen ticket kopen onder begeleiding van de schooljuf. Sommigen waren zo klein dat ze moesten worden opgetild om hun muntstukken in de automaat te steken.

Ryokan

Een Ryokan is een traditioneel Japanse herberg. Het is een uitstekende introductie tot de Japanse levensstijl want je logeert er wat in familiale sfeer. Je slaapt en leeft er in een kamer met tatami matten. S’avonds worden de futons uitgehaald en de tafel opzij geschoven. Alles gebeurt er in één kamer. Ze hebben grote kamers waar je met een ganse groep of familie kan slapen. Prijzen variëren van 4.000 yen tot 30.000 yen per persoon per nacht (25 tot 200 EUR). Dikwijls ben je verplicht of wordt er van jou verwacht dat je er ontbijt en avondmaal nuttigt. Een maaltijd in een Ryokan kan de concurrentie aan met de beste restaurants.


In Beppu hadden we een ryokan met een rotembura, een openlucht onsen.

Hier zie je eens hoe het wasritueel verloopt. Eerst goed inzepen, gehurkt of op een klein stoeltje. Dan goed afspoelen want er mag geen zeep in de onsen komen. Dan voetje per voetje wennen aan het warme water en uiteindelijk lekker weken en zweten. Deze onsen was zo heet dat je er koud water moest bijvoegen om het tien minuten uit te houden.

Onsenmanie

Ik heb het niet zo voor hete baden, sauna is niet aan mij besteed, ik hou niet van stoombaden,.. en toch kan ik de japanners begrijpen in hun obsessie voor de Onsen, eeuwenoude warmwaterbronnen. In Beppu zijn er honderden, meestal zeer commercieel uitgebaat (het Las Vegas van de onsen volgens de gids), maar er liggen in de bergen nog een paar zeer natuurlijke onsen (rotembura). Wij daar naartoe! Zonder een zeer vriendelijke local hadden we de mooiste nooit gevonden (zie foto), een bergriviertje dat gevoed wordt door koude en warme bronnen.


De mensen uit de buurt hebben voor hun eigen gebruik een paar baden gebouwd, eerst zéér warm, dan eentje lager een beetje minder warm, dan nog eentje, tot de laatste heerlijk koel is. Daar lig je dan, met je hoofd tussen het groen, de vogels maken kabaal, het water ritselt zich overal tussen,..zoals ook wel eens een slang, al maakte die zich snel uit de voeten.


Op naar de volgende verborgen bron, een onsen die op de maan leek te liggen: gele dampen, gifgroen borrelend kokend water in een landschap die wel uit Yellowstone leek te komen. Een bron met zwart water, en een bron waar er een soort melk leek uit te komen; allemaal een kwestie van de mineralen die erin zitten. Zeer mooi om te zien, helaas veel te warm om te baden. (Lilian)

Kraaien

Het zit hier vol met grote zwarte kraaien die behoorlijk wat kabaal maken. Japanse kraaien zijn grote, agressieve beesten. Hun vleugels kunnen een spanwijdte hebben van 1 m. Ik las dat ze hier stilaan een ernstig probleem vormen. Er zijn gevallen bekend waar kraaien kinderen aanvallen voor het snoep dat ze bij zich hebben. Men schat dat er in Tokyo alleen al 150.000 kraaien zitten, veelal in parken maar ook in de stad zelf. Regelmatig valt er eens een hoogspanningscabine uit omdat er kraai zich verbeten had in een hoogspanningsleiding. Nog ernstiger is hun voorliefde voor optische kabels. Fiber optische kabels blijken uitstekend materiaal te zijn om kraaiennesten te bouwen. Firma’s die instaan voor distributie van elektriciteit en telecommunicatie zetten speciale teams in om kraaiennesten te verwijderen. Maar de kraaien zijn zo slim dat ze valse nesten bouwen om hun belagers te verschalken.

Natuur

We hebben het al eerder geschreven: de stad en de natuur in Japan liggen soms erg dicht tegen elkaar aan. Kobe is daar een uitstekend voorbeeld van. Als je uit het metro of treinstation van Shinkobe stapt dan kan je onmiddellijk een wandelpad nemen de bergen in. Na een kwartiertje kom je een prachtige waterval tegen. Maar zo ver moet ik het zelfs niet zoeken. Het Kobe Instituut ligt vlak tegen de berg aan en op enkele honderden meters ervan ligt een wandelpad dat helemaal tot de top van Rokko mountain loopt. Prachtige tuinen, een boeddistische tempel, een meertje liggen te wachten op de paar wandelaars, zoals wij. We hebben een van die paden naar beneden gelopen, (Albrecht vindt dat de meest aangename manier van wandelen), nadat we eerst met de kabelbaan naar boven zijn gegaan. Wat een natuur! Waar wij apentrots zijn op onze bloeiende Wisteria (blauwe regen), hier slingert hij zich meters hoog de bomen in, en legt een blauwe sluier over de bossen.


Overal water, het klatert naar beneden, zoekt zich een weg over bemoste rotsen, is de habitat van luid kwakende kikkers en padden (veel gehoord, nooit een gezien). En plots een dam op het riviertje, en dan nog een, en dan nog een, en nog een,… In het regenseizoen houden ze het bergwater tegen om Kobe te behoeden van overstromingen, veronderstellen we. Tussen al dat groen dan een onverwacht doorkijkje naar de stad en de haven, eerst van heel hoog, een wazig beeld, naarmate we daalden werd dat duidelijker. Het pad loopt dood op de parking van een kerkhof, vlak aan de flat waar Albrecht woont. De eerste keer voor hem om de weg naar huis af te dalen ipv te beklimmen! (Lilian)

Rode duivel

De rode duivels zijn niet enkel een Belgisch fenomeen. Dit is één van de merkwaardigste natuurlijke fenomenen die ik al gezien heb. Dit soort poelen, waarvan er een twintigtal zijn in Beppu, noemen ze jigoku. Het zijn warmwaterbaden of onsen die te heet zijn om er in te stappen, tot 85 graden. Ze hebben elk een eigen kleur die afhangt van de mineralen en ertsen die in de grond zitten. Sommigen zijn blauw, andere melkwit. Deze rode kleur wordt gevormd door ijzeroxides. Het water is 10 m diep maar de bron zit 80 m onder het oppervlak.

Boerenkost

Wij hebben zo een idee van de Japanse keuken als zeer gesofistikeerd, visueel zeer verzorgd, vetarm en gezond. Je weet wel, sushi, sashimi, .. Wel het kan jullie verbazen maar ik heb hier al schotels gegeten die niet erg verschillen van de vettige Franse sudest! Daar eten alles op van elk beest dat er geslacht word. Japan is traditioneel een agrarische samenleving en blijkbaar bestaan er nog veel schotels die je best kan omschrijven als stevige boerenkost. Meestal zijn die schotels stoofpotten die worden geserveerd in een kleien pot zoals mizutaki, een stoofpot met kip en kool. In Kyoto was ik uitgenodigd met de Japanse vereniging voor wetenschapsgeschiedenis om Nabe te gaan eten. Het is één van die schotels die worden klaargemaakt aan tafel op een gasbrander. Nabe (de verkorte vorm van Nabemono) is een versie op basis van een enigszins zoete bouillon waar vlees en groenten in worden klaargemaakt. Het vlees was echt vettige varkenskost: een soort gehakt dat aan tafel in balletjes werd gedraaid en andere stukken vet vlees. De groenten waren kool, paddenstoelen en tofu. Ik moet zeggen dat die bouillon hoe langer hoe lekkerder begon te smaken. Als al het vlees op is dan gooien ze er ramen of udon in (dunne of dikke noedels) en dan begint het geslurp. Andere versies van deze formule zijn sukiyaki (met betere kwaliteit rundsvlees) en shabu shabu (meer een waterachtige bouillon) . Wij zaten gewoon op de grond, zonder leuning en zonder een gat onder de tafel voor de benen.

Overleg (3)

Dikwijls wordt de ware aard van een mysterie nooit achterhaald. Daarom zijn het ook een mysteries. Maar je kan een mysterie wel oplossen. Wat doe je als na vijftien gaten gemaakt te hebben in de asfalt je nog steeds geen lek vindt? Juist, leg een nieuwe leiding!

Eindelijk!

Ik had gehoopt jullie het heugelijke nieuws eerder te kunnen melden, maar het bleef maar duren eer het zo ver was: ik ben gisteren officieel 3de dan shogi! Gezien mijn oorspronkelijke successen in het Kobi shogi centrum dacht ik dat het wel snel zou gaan voor die promotie. De promotieregels zijn echter vrij streng. Om van 2de dan naar derde dan te promoveren moet je in een opeenvolgende reeks van 15 partijen 13 keer winnen! Je mag dus maar twee steken laten vallen. Het probleem was oorspronkelijk dat er veel 4de dan spelers zijn. Ik merkte dat sommigen mij een loper-handicap aanboden. Daarbij speelt de handicap speler met een loper minder. Je mag dat niet vergelijken met schaken. In shogi is dat verschil niet zo groot als je zou denken. Voor handicap partijen heb je speciale joseki’s (theoretische voortzettingen) die ik helaas niet goed ken. Daarom speelde ik steeds gelijke partijen. Op de 38 officiële partijen die ik gespeeld heb kreeg ik tien 4de dan spelers tegen. De eerste acht daarvan waren gelijke partijen en daarvan won ik er zes! Die twee verliespartijen deden me echter de das om voor de promotie. Ik ben dan de handicaps beginnen aanvaarden en gisteren speelde ik met succes mijn vijftiende partij in de reeks tegen een 4de dan. Het was een zeer mooie spannende partij, een waardige stap naar derde dan. Hierbij de statistieken:
4 dan: 8 win, 2 verlies (10)
3 dan: 13 win, 3 verlies (16)
2 dan: 4 win, 3 verlies (7)
1 dan: 4 win, 1 verlies (5)
De volgende stap is in principe 4de dan maar dat lijkt me haast onmogelijk. De regel is dat ik in een reeks van 30 partijen 26 keer moet winnen. Het probleem is dat ik nu als derde dan een loper handicap moet geven aan 1 dan spelers en dat ik geen handicap meer krijg van vierde dans. Ik heb me daarom een ander objectief gesteld: ik wil mijn promotie nog eens overdoen in Osaka. Dat is een sterke club waar in het weekend 150 spelers bezig zijn. Ik ben er al drie keer geweest. Je moet er negen keer achter elkaar winnen ofwel 12 keer winnen op 14 partijen. Daar wordt er echter geen handicap gegeven en er zijn behoorlijk veel 4de dan spelers. Ik verloor er van deze jonge kerel (foto). Hij dacht nooit langer dan 3 sec na en leek wat verveeld met mijn zwak spel.