Deze Engelse uitdrukking voor iets of iemand die het predikaat 'zeer onaangenaam' verdient, kreeg gisteren zijn volle betekenis toen ik vertrok van Kobe naar Tokyo om Harold en Lauren te vervoegen. Vermoedelijk heb ik een verkeerde beweging gedaan, misschien door mijn rugzak aan te doen of misschien bij het opstaan, ik weet het niet meer. Het begon met een stijve nek toen ik naar beneden ging voor mijn bus. De stijve nek werd een pijnlijke nek en na enkele verkeerde bewegingen een zeer pijnlijke nek. De trein naar Itami ging nog maar enigsinds gestresseerd omdat ik dacht wat te laat te zijn en niet goed de weg te kennen kon ik de grimassen en het gekreun niet meer verbergen. Gelukkig zullen de Japanners je nooit aanstaren. Ze doen altijd alsof er niets aan de hand is. Toegekomen op de luchthaven was ik opgelucht te horen dat ik een vroegere vlucht vroeger kon nemen. In Japan zijn lokale vluchten zoals de bus bij ons: ongeveer om het uur. Ben je wat te vroeg dan neem je gewoon een vroegere vlucht. Tijdens de vlucht en de busrit naar het centrum van Tokyo kon ik mijn hoofd stil houden. Maar dan begon de hel: met een rugzak en een draagtas naar het hotel. Het waren nu krampen die om de drie minuten terugkwamen en ik jankte van de pijn. Een uurtje op bed deed deugd maar daarna was er geen houding meer te vinden zonder pijn. Er zat niets anders op dan met de taxi de spoedfadeling van een hospitaal op te zoeken. Het hotel was zeer behulpzaam en boekte een taxi naar het "International Medical Center" niet ver van Shinkuku waar Engelstalige artsen waren. Gelukkig was ik in Tokyo.
Toegekomen op de spoed vroegen ze eerst naar mijn financiele toestand en verzekeringen. Ik had al gruwelverhalen gelezen in de krant van een patient die bij dertien ziekenhuizen geweigerd werd en dan het leven liet. Maar mijn kredietkaarten maakten voldoende indruk blijkbaar. Dan twee uur wachten in een zaaltje dat blijkbaar ook dienst deed als consultatieruimte. Er kwam een verpleegster naar mij met een thermometer. Ze vroeg in het Japans of ik Japans sprak. Ik zei beleefd neen maar dat was voldoende voor haar door te gaan: "ah toch een beetje". Verder was ik blijkbaar te zwijgzaam om dit als een volwaardig intervieuw te laten doorgaan en ze noteerde plichtbewust mijn 37 gr op haar lijstje. Na een lange twee uur mocht ik binnen. Het was een jonge arts, vermoedelijke een HIBO, die me in een beperkt Engels te woord stond. Zijn eerste vraag was: "how much money do you have?". Vermoedelijk dus toch geen arts in opleiding, of leren ze dit op school? De 35.000 yen die ik op zak had lokte een goedkeurend gegrom uit. Toen hij even drukte op de pijnlijke spier sprong ik een meter verder en was meteen de vinger op de wonde gelegd. "Oooh, sorry, sorry, sorry". Geen koorts, geen trauma, geen hoofdpijn, voor alle zekerheid toch maar een radiografie. Na de foto's beoordeeld te hebben met een collega kwamen de verlossende woorden dat er niets aan de hand was met mijn wervels. Hij schreef pijnstillers en compressen voor die ik meteen kon afhalen in de pharmacie. Dat was mijn ziekehuiservaring in Japan. Voor de ronde som van 10.000 yen kunnen niet echt klagen.
Ondertussen zijn we 24 u verder. De compressen werken wonderwel en na enkele uren in bed had ik door hoe ik kon draaien zonder pijnscheuten. Deze middag zelfs iets gaan eten met de kinderen en nu zit ik achter mijn PC. Ik heb er goede moed op dat dit zaterdag achter de rug is want dan heb ik twee aaneensluitende vluchten van 11 en 6 u naar Mexico. Arriba arriba.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten