Zwart

Dit zwarte vlak is ter ere van de man die mijn fototoestel gestolen heeft in de metro in Mexico city, de dag voor ik naar huis vertrok. Al mijn foto's van Mexico stonder er op: de pyramides van Teotihuacan, het huis van Frida Kahlo, mijn foto voor het huis van Trotzky en mooie sfeerbeelden van Mexico City. VERDOMME! Ik draag de camera in een tasje gesloten met velcro op mijn buik, vastgemaakt aan mijn riem. Het was echter zo druk dat iedereen tegen elkaar stond aangedrukt en ik heb er niets van gemerkt. Toen ik uitstapte voelde ik naar mijn camera en hij was verdwenen. Naast mij stond er een man met een jas over de arm, du het zal wel die geweest zijn. Maar wat doe je er aan? Mijn splinternieuwe Lumix was dus geen lang leven gegund. Maar niet treuren, er zijn net twee interessant modellen uit van Lumix. Volgende week eens gaan kijken in Osaka.

Automaat (5)

Ondertussen ben ik in Mexico city beland. Ik kom hier toe zonder veel voorbereiding. Aan een Japanse editie van de Lonely Planet over Mexico heb ik namelijk niet veel. Ook had ik enkel wat yen bij mij. Gelukkig vond ik een ATM op de luchthaven en kon ik wat pesos afhalen (tien briefjes van 500). Het beruchte wangedrag van Mexicaanse taxichauffeurs schrikt me wat af. Het word ronduit afgeraden om een taxi te nemen die niet via een officiele boeking gebeurt. Gelukkig is er een uitgebreid metronet in Mexico. Het wordt nergens aangeduid maar je kan op 10 min wandelen van de luchthaven de metro nemen. In Japan kan je met een briefje van 10.000 yen een ticket kopen, maar oh wat mis ik die Japanse automaten nu. In het station was enkel een klein loketje te bespeuren. Een metroticket heeft de vaste prijs van 2 pesos (12 eurocent). Ze wou mijn briefje van 500 pesos niet aanvaarden. Een vriendelijke dame wisselde mijn 500 in twee briefjes van 200 en eentje van 100. Maar ook 100 pesos werd niet aanvaard, enkel 50. Toen moest ik bedelen voor een gratis ticket. Een familie die daar toekomt geeft mij een ticket en van verbazing stamelde ik 'domo arigato'. Ik moet nog wat aanpassen hier.

Vaderlandse geschiedenis

Gisteren het Yasukuni Shrine bezocht in Tokyo. Dit is niet het grootste noch het mooiste shrine maar een sterk symboolgeladen plaats. De lijst van oorlogshelden die er vermeld zijn vormen voor de slachtoffers van de Japanse oorlogsagressie een zeer gevoelig en controversieel onderwerp. Als de eerste minister in Japan een bezoek brengt aan het shrine dan komen er China en Taiwan tienduizenden mensen op straat op te protesteren. De lijst geschrinde oorlogshelden bevat meer dan 1000 namen van militairen die veroordeeld zijn voor misdaden tegen de menselijkheid. Maar het museum dat er bij hoort is pas echt interessant. Het toont op een ongeneerde wijze de geschiedenis van het Japanse imperialisme. De uitleg is tweetalig Japans en Engels en bij elke zaal hoort er een afdeling met paraphenelia van betrokkenen. Sommige zalen benaderen griezelig dicht de fascinatie die we bij ons kennen van ex-nazis met hun kostuums, petten, messen, etc. De geschiedenis van het Japanse imperialisme situteert zich in de periode van de Meiji restoration van 1868 tot het einde van WWII in 1945. Toen Matthew Perry van de US Navy in de 1850’s de toegang tot Japan afdwong werd het voor het Tokugawa regime pijnlijk duidelijk dat ze zonder marine en zonder versterkte havens weinig weerwerk konden bieden tegen buitenlandse zeemachten. In 1853 vroegen ze aan de Nederlanders om een fregat te kopen. Dit was het begin van een snelle groei in militarisatie en industrialisatie van Japan. Na enkele decennia waren ze reeds in staat om de buurlanden aan te vallen. Deze acties worden in het museum zeer eufemistisch omschreven als ‘incident’, ‘expedition’ of ‘campaign’. De ‘Taiwan expedition’ van 1874 was een belangrijke stap voor de latere invasie in 1895. De Japanners hebben lelijk thuis gehouden in Taiwan, China en tijdens WWII in Birma, Thailand en Indonesia. Het ‘Manchuria incident” wat geleid heeft tot een Japanse invasie in China toonde aan dat Japan bij het begin van de twintigste eeuw een belangrijke militaire macht was geworden in Azie. Het relatieve gemak waarmee ze China overrompelden was volgens de uitleg “de reden waarom de imperialistische machten Groot Brittanie en de USA hun macht lieten gelden in China”.
Al deze gruwelijke acties met georganiseerde verkrachtingen, moorden en brandstichting worden in het museum omschreven als incidenten die op een of andere manier noodzakelijk waren. Nergens worden de talrijke slachtoffers van die aanvallen vermeld. In 1937 hebben ze in Nanking op enkele weken 300.000 Chinesen uitgemoord. Niet alleen deze tentoonstelling zwijgt daarover maar ook de Japanse schoolboeken. Ik liep daar rond tussen hoofdzakelijk Japanners en vroeg me af hoeveel zij afweten van hun echte geschiedenis.
Ik was natuurlijk benieuwd hoe ze hun betrokkenheid in WWII zouden voorstellen. De zalen die deze geschiedenis behandelde begonnen met het verhaal dat Duitsland na de vernederde behandeling na WWI eigenlijk geen andere keuze hadden dan een nieuwe oorlog te beginnen. Echt verontrustend was de motivatie voor de betrokkenheid van Japan. Het begon met een economische uitleg over de Japanse afhankelijkheid van olie in de jaren 1930, vergezeld met de nodige grafieken om deze valse interpretatie een zweem van wetenschappelijkheid te geven. De voorbereiding van de aanval op Pearl Harbour werd uitvoerig besproken en voorgesteld als de enige mogelijke uitweg. De parallelen met de Amerikaanse motivatie om Irak binnen te vallen liggen voor de hand. Het verontrustende is dat de aangehaalde motieven vandaag de dag nog in grotere mate geldig zijn. De uiteindelijke nederlaag van Japan werd duidelijk getoond met enig zelfbeklag over de vele burgelijke slachtoffers van de twee atoomaanvallen. De vele slachtoffers van de Japanse agressie in China, Taiwan en Indochina worden doodgezwegen. Ik werd een beetje misselijk van de laatste poster van de tentoonstelling. Deze handelde over de na-oorlogse onafhankelijkheidsbewegingen in Azie met de foto van Ghandi op de voorgrond. Hun positieve noot was dat Japan (lees Japans nationalisme) een inspiratie is geweest voor de onafhankheidsstrijd van vele volkeren in Azie tot op vandaag.

Pain in the neck

Deze Engelse uitdrukking voor iets of iemand die het predikaat 'zeer onaangenaam' verdient, kreeg gisteren zijn volle betekenis toen ik vertrok van Kobe naar Tokyo om Harold en Lauren te vervoegen. Vermoedelijk heb ik een verkeerde beweging gedaan, misschien door mijn rugzak aan te doen of misschien bij het opstaan, ik weet het niet meer. Het begon met een stijve nek toen ik naar beneden ging voor mijn bus. De stijve nek werd een pijnlijke nek en na enkele verkeerde bewegingen een zeer pijnlijke nek. De trein naar Itami ging nog maar enigsinds gestresseerd omdat ik dacht wat te laat te zijn en niet goed de weg te kennen kon ik de grimassen en het gekreun niet meer verbergen. Gelukkig zullen de Japanners je nooit aanstaren. Ze doen altijd alsof er niets aan de hand is. Toegekomen op de luchthaven was ik opgelucht te horen dat ik een vroegere vlucht vroeger kon nemen. In Japan zijn lokale vluchten zoals de bus bij ons: ongeveer om het uur. Ben je wat te vroeg dan neem je gewoon een vroegere vlucht. Tijdens de vlucht en de busrit naar het centrum van Tokyo kon ik mijn hoofd stil houden. Maar dan begon de hel: met een rugzak en een draagtas naar het hotel. Het waren nu krampen die om de drie minuten terugkwamen en ik jankte van de pijn. Een uurtje op bed deed deugd maar daarna was er geen houding meer te vinden zonder pijn. Er zat niets anders op dan met de taxi de spoedfadeling van een hospitaal op te zoeken. Het hotel was zeer behulpzaam en boekte een taxi naar het "International Medical Center" niet ver van Shinkuku waar Engelstalige artsen waren. Gelukkig was ik in Tokyo.

Toegekomen op de spoed vroegen ze eerst naar mijn financiele toestand en verzekeringen. Ik had al gruwelverhalen gelezen in de krant van een patient die bij dertien ziekenhuizen geweigerd werd en dan het leven liet. Maar mijn kredietkaarten maakten voldoende indruk blijkbaar. Dan twee uur wachten in een zaaltje dat blijkbaar ook dienst deed als consultatieruimte. Er kwam een verpleegster naar mij met een thermometer. Ze vroeg in het Japans of ik Japans sprak. Ik zei beleefd neen maar dat was voldoende voor haar door te gaan: "ah toch een beetje". Verder was ik blijkbaar te zwijgzaam om dit als een volwaardig intervieuw te laten doorgaan en ze noteerde plichtbewust mijn 37 gr op haar lijstje. Na een lange twee uur mocht ik binnen. Het was een jonge arts, vermoedelijke een HIBO, die me in een beperkt Engels te woord stond. Zijn eerste vraag was: "how much money do you have?". Vermoedelijk dus toch geen arts in opleiding, of leren ze dit op school? De 35.000 yen die ik op zak had lokte een goedkeurend gegrom uit. Toen hij even drukte op de pijnlijke spier sprong ik een meter verder en was meteen de vinger op de wonde gelegd. "Oooh, sorry, sorry, sorry". Geen koorts, geen trauma, geen hoofdpijn, voor alle zekerheid toch maar een radiografie. Na de foto's beoordeeld te hebben met een collega kwamen de verlossende woorden dat er niets aan de hand was met mijn wervels. Hij schreef pijnstillers en compressen voor die ik meteen kon afhalen in de pharmacie. Dat was mijn ziekehuiservaring in Japan. Voor de ronde som van 10.000 yen kunnen niet echt klagen.

Ondertussen zijn we 24 u verder. De compressen werken wonderwel en na enkele uren in bed had ik door hoe ik kon draaien zonder pijnscheuten. Deze middag zelfs iets gaan eten met de kinderen en nu zit ik achter mijn PC. Ik heb er goede moed op dat dit zaterdag achter de rug is want dan heb ik twee aaneensluitende vluchten van 11 en 6 u naar Mexico. Arriba arriba.

De gouden tempel

Bij mijn vorige bezoeken aan Kyoto heb ik deze steeds vergeten: het gouden paviljoen van de Kinkakuji zen tempel. Het is niet de beste tijd van het jaar voor een foto. Het kersenbloesemseizoen in april of de herfst geven mooiere kleurschakeringen, maar toch ben ik niet ontevreden van deze foto. Het groen is blijkbaar wel een zomers groen. De digitale fotografie geeft ons toch een betere kleurwaarborg.

Bambimanie (2)

Terug in Nara geweest, dus terug tussen de bambies. Wie kan ik nog even week maken met een idylisch tafereel van een bambi voor een Japanse pagode?

Ijsje

En ik die dacht dat ik er vanaf ging zijn met een spelletje bowling. Neen, als ik met mijn kinderen op stap ben dan hoort daar nog een ijsje bij ook. En niet zo maar een ijsje. Dit moet zowat het chiqueste ijssalon geweest zijn van de Asia-Pacific regio, met Italiaanse design tot in de wc's. Het duurste ijsje op de lijst koste 10,000 yen (60 EUR). De foto toont een deskundig gefabriceerde replica uit de vitrine. Het namaken van mooi verzorgde schotels en desserts moet een bloeiende business zijn in Japan.

Record

Ik was verplicht om dit bericht te plaatsen van Harold. We zijn op een avond gaan bowlen, in een bowling van 48 lanes verdeeld over drie verdiepen. Zes spelletjes tot mijn grote treurnis. En Harold heeft zijn record gebroken, getuige het beeldscherm van deze heroische daad. Hij haalde 199 in zijn eerste spel. Zo, dat is hiermee dus vastgelegd voor de volgende generaties.

Schoolreis

In Japan gaan ze blijkbaar veel op schoolreis. Het begint al in de lagere school. Elke dag zie ik die kleine patatten de trappen opklimmen van de school dicht bij mijn appartement naar het parkje. Op toeristische plaatsen zie je dikwijls grote groepen met scholieren in uniform tempels of andere bezienswaardigheden bezoeken. De scholieren worden blijkbaar grondig voorbereid voor een taktisch geplande aanval op Westerse toeristen om hun Engels te oefenen. Ze hebben hun vragenlijstje bij hen: "Where do you come from?", "nice to meet you", "can we take your picture" met de obligate klasfoto met deze Westerse rariteiten.

Meiko (2)

Bij mijn vorig bezoek in Kyoto had ik het toeval en geluk om een meiko (een geisha in opleiding) tegen te komen en er nog een scherpe foto van te kunnen nemen ook. Ofwel is dit helemaal niet zo zeldzaam, ofwel begin ik daar bedreven in te worden want hier opnieuw een uitstekende foto van een meiko.

Wat je echter niet ziet is dat men net bezig was met een fotoschoot in een tempel. Dus de condities waren ideaal. Dit is mijn postkaartje voor jullie.

Automaat (4)

Ik heb eerder al enthousiast gedaan over het nut, het vernuft en de overvloed van automaten in Japan, maar dit blijkt onterecht. Ik heb ze toevallig ontmaskerd in het station van Nara. Achter elke automaat zit eigenlijk een meisje die de briefjes netjes ontvangt en het wisselgeld in de lade stopt. Tickets worden uitgeprint en in de gleuf gestoken. En wij maar denken dat dit alles automatisch verloopt!

Overleg (4)

Een constante tijdens mijn maand blogstilte is dat elke werkdag de straat in mijn buurt wordt open gelegd. Telkens staat er weer 1 man te graven en acht man te kijken en zes man het verkeer te regelen. Elke avond als ik terugkom is de put weer telkens netjes gedicht met asfalt. Dit is nu al drie maand bezig en zal nog wel een maand duren.

Deze week vonden we een informatiebord. Op een typisch infantiel maar niettemin informatief bord wordt uitgelegd dat de oude buizen te klein en te oud geworden zijn en dat er nieuwe, grotere en sterkere in de plaats komen. Het is merkwaardig hoe de manga-cultuur zich heeft meester gemaakt van overheidscommunicatie. Maar goed, zelfs de barbaren hebben het nu begrepen.

Brug

Een beetje voorbij Kobe en enkele km's van de kust ligt het eiland Awaji. Op zich is dit niet zo een interessant of belangrijk eiland maar het ligt tussen het hoofdeiland Honshu en een tweede belangrijk eiland Shikoku. Daarom heeft men in de jaren negentig beslist om een brug te bouwen tussen Honshu en Awaji. Het zou de langste hangbrug ter wereld worden. Toen men begonnen was met de werken was er echter de aardbeving van 1995 die een groot deel van Kobe vernietigde. Het epicentrum lag op Awaji. Het eiland was gewoon een meter opgeschoven! Men heeft de brug moeten verlengen.

We zijn met de veerboot onder de brug gevaren en met de bus teruggekeerd op de brug. Harold, in zijn derde jaar burgelijk ingenieur bouwkunde was onder de indruk. We zijn nog naar de betonnen pijlers gaan kijken waar de brug begint. Harold, die goed scoorde in de vakken Beton I, Beton II, Beton III en Beton IV heeft ons alle technische details uitgelegd. Ik weet nu bijna alles over beton. Volgend jaar heeft hij Beton V en Beton VI en dan kan hij nog enkele details toevoegen.

Een maand later

OK, ik geef het toe. Nadat ik een publiek met trouwe lezers heb opgebouwd laat ik ze in de steek. Het is een schande, een ganse maand zonder berichten. Vanaf nu gaan we terug posten, misschien niet alle dagen, maar toch met enige regelmaat. Maar je weet hoe dat gaat. Na drie maanden is het nieuwe er wat af en begint de dagelijkse sleur.

De maand juli zal wat moeilijk zijn. Harold en Lauren zijn op bezoek en vanaf morgen gaan we wat rondtoeren, Kyoto, Osaka, Nara. Daarna enkele dagen Tokyo. Dan vertrekken zij naar huis en ik naar Mexico voor een conferentie. Ik zal dan nog een kleine week thuis zijn, toevallig met de Gentse Feesten en tegen het einde van de maand ben ik terug in Japan.